مهمترین سرمایه در هر خانواده فرزندان آن و در هر جامعه‌ای نیروی انسانی آن جامعه است. کشور ایران یکی از جوانترین جوامع معاصر است به نحوی که قریب۴۲/۵درصد جمعیت کشور را گروه سنی نوجوان (۱۸-۶ سال) و جوان (۲۹-۱۹ سال) تشکیل می دهد. اکثر کودکان، نوجوانان و جوانان ۲۹-۶ سال کشور درحال تحصیل و کار و در معرض مخاطرات جسمی و روانی و اجتماعی ویژه این سنین می باشند، که تقویت رفتارهای سلامتی از این مخاطرات جلوگیری خواهد نمود. لذا آموزش و بهداشت دو موضوع مهم پیش روی برنامه ریزان و سیاستگذاران کشور خواهد بود. نیروی انسانی به سلامت آموزش علوم و فنون و همراه آن اخلاق حمیده‌‌ی انسانی و صفات بشر دوستانه نیاز دارد و مدرسه ارزنده‌ترین واحد اجتماعی سازمان یافته برای تأمین این نیاز می‌باشد. مدرسه نهادی است که در آن یک سوم جمعیت کشور در زمان معین برای آموزش و پرورش گرد هم می‌آیند. بنابر این برای توسعه‌ی بهداشت دانش آموزان، کارکنان مدرسه، خانواده‌ها و بالاخره جامعه، مدرسه جایگاه فوق العاده‌ای است. زیرا فرصت‌های دستیابی به دستاوردهای مهم بهداشت و آموزش را با سرمایه‌گذاری اندک درآموزش و منابع بهداشتی فراهم می‌کند. مدرسه در هر جامعه یک نهاد بنیادی است که علاوه بر امکان توسعه بهداشت دانش‌آموزان توسعه بهداشت تمامی جامعه را به وجود می‌آورد. کودکان و نوجوانان آینده سازان کشور هستند بدین سبب سلامت جسمی، روانی و اجتماعی آنان تضمین کننده سلامت حال و آینده جامعه است. دانش آموزان قشر آسیب پذیر جامعه بوده که ارائه خدمات جهت آنها در جوامع مختلف متفاوت می باشد. اما اساساً برای همه دانش آموزان مدارس صرفنظر از اختلافات نژاد، آب و هوا و منطقه جغرافیایی، مسائل همسان و نقطه نظرات مشترکی وجود دارد به طوری که در اکثر کشورهای جهان مراقبت های بهداشتی دانش آموزان وآموزش آنها ازمهمترین مسائل ویژه بهداشتی می باشد.